இறந்தவரை உயிருடன் எழுப்பிய மகான்

சாங்கதேவ் மகாராஜின் கதையை விரிவாகக் தெரிந்து கொண்டால் அதில் நமக்கு ஆன்மிகத்தில் நமக்கு நல்ல தெளிவு கிடைக்கும்  இது மகாராஷ்டிராவின் பக்தி இயக்கத்தில் நடந்த ஒரு மிக முக்கியமான மற்றும் சுவாரஸ்யமான நிகழ்வாகும்.

இந்தக் கதை, ஆன்மீகப் பெருமைக்கும் உண்மையான ஞானத்திற்கும் உள்ள வித்தியாசத்தை அழகாக விளக்குகிறது யார் இந்த சாங்கதேவ்? சுமார் 14 ஆம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த ஒரு பெரும் யோகி.  தனது கடுமையான யோகப் பயிற்சிகளால் மரணத்தையே வென்றவர் என்று நம்பப்பட்டது. 

சுமார் 1400 ஆண்டுகள் வாழ்ந்ததாகக் கூறப்படுகிறது. இந்த நீண்ட ஆயுளில், அவர் பல அரிய யோக சித்திகளை (சக்திகளை) பெற்றிருந்தார். அவரால் இயற்கையைக் கட்டுப்படுத்த முடிந்தது, விலங்குகளுடன் பேச முடிந்தது, நினைத்த உருவம் எடுக்க முடிந்தது.

இதனால், அவருக்கு தன்னை மிஞ்சியவர் யாருமில்லை என்ற பெரும் கர்வம் (ஆணவம்) இருந்தது. "நான் 1400 ஆண்டுகள் வாழ்ந்தவன், மரணத்தை வென்றவன், பெரும் யோகி" என்ற அகந்தை அவரை முழுமையாக ஆட்கொண்டிருந்தது.

அந்த சமயத்தில், ஞானேஸ்வர் மற்றும் அவரது உடன்பிறப்புகளான நிவ்ருத்திநாத், சோபான்தேவ், மற்றும் முக்தாபாய் ஆகியோரின் புகழ் மகாராஷ்டிரா முழுவதும் பரவத் தொடங்கியது. அவர்கள் மிக இளம் வயதிலேயே இறை ஞானம் பெற்றவர்களாகவும், பல அற்புதங்களை நிகழ்த்துபவர்களாகவும் இருந்தனர்.

சாங்கதேவ் இதைக் கேள்விப்பட்டபோது, அவரால் நம்ப முடியவில்லை. "நான் 1400 ஆண்டுகள் தவம் செய்து பெற்ற சக்திகளை, இந்தச் சிறுவர்கள் எப்படிப் பெற்றிருக்க முடியும்?" என்று நினைத்தார். அவர்களின் ஞானத்தை சோதிக்கவும், தனது பெருமையை அவர்களுக்குக் காட்டவும் முடிவு செய்தார்.

ஞானேஸ்வருக்கு ஒரு கடிதம் எழுத சாங்கதேவ் முடிவு செய்தார். ஆனால், எழுதத் தொடங்கியபோது அவருக்கு ஒரு பெரிய குழப்பம் வந்தது. ஞானேஸ்வர் தன்னை விட வயதில் மிகவும் சிறியவர். அதனால், அவரை மரியாதையுடன் "திரு" என்றோ, ஆசீர்வாதங்களுடன் "சிரஞ்சீவி" என்றோ எப்படி அழைப்பது என்று தெரியவில்லை.

அதே சமயம், ஞானேஸ்வர் ஒரு பெரும் ஞானி என்பதால், அவரை பெயர் சொல்லி அழைக்கவும் மனம் வரவில்லை. என்ன செய்வதென்று தெரியாமல், தனது அதிகாரத்தையும், பெருமையையும், குழப்பத்தையும் வெளிப்படுத்தும் விதமாக, ஒரு வெற்று காகிதத்தை (blank paper) மட்டும் தனது சீடர்களிடம் கொடுத்து ஞானேஸ்வரிடம் அனுப்பினார்.

அந்தக் காகிதத்தில் ஒன்றும் எழுதப்படவில்லை. "என் பெருமைக்கு முன் உங்களுக்கு எழுத என்னிடம் வார்த்தைகள் இல்லை" என்பதே அதன் பொருள். கடிதத்தைக் கொடுத்து அனுப்பியதோடு நிற்கவில்லை சாங்கதேவ். தனது யோக சக்தியை நேரடியாகக் காட்ட விரும்பினார்.

அவர் ஒரு பெரிய புலியின் மீது சவாரி செய்தார். அதுமட்டுமின்றி, ஒரு உயிருள்ள நாகப் பாம்பைத் தனது சவுக்காக (whip) கையில் பிடித்துக்கொண்டார். ஆயிரக்கணக்கான சீடர்கள் புடைசூழ, இந்த பிரம்மாண்டமான மற்றும் அச்சமூட்டும் கோலத்தில் ஞானேஸ்வரைக் காணப் புறப்பட்டார்.

இதைப் பார்ப்பவர்களே பயந்து நடுங்கும் அளவுக்கு அவரது வருகை இருந்தது. சாங்கதேவ் தனது பரிவாரங்களுடன் வருவதை ஞானேஸ்வரும் அவரது உடன்பிறப்புகளும் அறிந்தனர். அப்போது அவர்கள் ஒரு பாழடைந்த மடத்தின் சுவரின் மீது அமர்ந்து பேசிக்கொண்டிருந்தனர்.

சாங்கதேவின் வருகையைக் கண்டதும், தம்பி சோபான்தேவ், "அண்ணா, பெரும் யோகி சாங்கதேவ் நம்மைப் பார்க்க வருகிறார். நாம் எழுந்து சென்று அவரை வரவேற்போம்" என்றார். அதற்கு ஞானேஸ்வர் புன்னகையுடன், "நாம் ஏன் எழுந்து செல்ல வேண்டும்? நாம் அமர்ந்திருக்கும் இந்தச் சுவரே அவரை வரவேற்கச் செல்லட்டும்" என்றார்.

சொன்ன மறுகணம், அந்த உயிரற்ற சுவர் மெதுவாக நகரத் தொடங்கியது. ஆம், ஞானேஸ்வரும் அவரது உடன்பிறப்புகளும் அமர்ந்திருந்த அந்த உயிரற்ற சுவர், ஒரு வாகனம் போல முன்னோக்கிச் சென்று, புலி மீது வந்த சாங்கதேவை வரவேற்றது.

இந்தக் காட்சியைக் கண்ட சாங்கதேவ் அதிர்ந்து போனார். அவர் உயிருள்ள, கொடூரமான புலியையும், பாம்பையும் தனது யோக சக்தியால் கட்டுப்படுத்தினார். அது ஒரு பெரிய சித்திதான். ஆனால், ஞானேஸ்வரோ எந்த ஆர்ப்பாட்டமும் இல்லாமல், ஒரு உயிரற்ற ஜடப் பொருளான சுவரையே தனது ஞான சக்தியால் நகர வைத்திருந்தார்.

உயிருள்ளதைக் கட்டுப்படுத்துவதை விட, உயிரற்றதையே தன் விருப்பப்படி செயல்பட வைப்பது எவ்வளவு பெரிய சக்தி என்பதை சாங்கதேவ் அந்த நொடியில் உணர்ந்தார். தனது 1400 ஆண்டு கால யோக சக்தியும், சித்திகளும், ஞானேஸ்வரரின் தூய்மையான பிரம்ம ஞானத்தின் முன் ஒன்றுமே இல்லை என்பதை அறிந்தார்.

அவரது கர்வம், அகந்தை, பெருமை அனைத்தும் அந்த நொடியில் தூள் தூளாகியது. புலியிலிருந்து இறங்கி, நேராக ஞானேஸ்வரின் கால்களில் விழுந்து தன்னை சீடராக ஏற்றுக்கொள்ளும்படி வேண்டினார். ஞானேஸ்வர், சாங்கதேவை தனது சீடராக ஏற்கவில்லை. மாறாக, தனது தங்கை முக்தாபாயிடம் அவரை அனுப்பினார்.

திருப்பதி ஏழுமலையான் கோவிலில் கருட பஞ்சமி விழா

1400 வயது யோகியான சாங்கதேவ், சில வயதுகளே நிரம்பிய சிறுமியான முக்தாபாயை தனது குருவாக ஏற்றுக்கொண்டார். இது அவரது ஆணவம் முழுமையாக அழிந்ததைக் காட்டியது. பின்னர், ஞானேஸ்வர் சாங்கதேவிற்காக 65 செய்யுள்களைக் கொண்ட ஒரு உபதேச நூலை எழுதினார். அதுவே "சாங்கதேவ பாசஷ்டி" என்று அழைக்கப்படுகிறது.

அதில் பிரம்ம ஞானம், ஆத்மாவின் தத்துவம் போன்றவை விளக்கப்பட்டுள்ளன. சக்தி வேறு, ஞானம் வேறு: யோகப் பயிற்சிகளால் பெறப்படும் சித்திகளும், சக்திகளும் அகந்தையை வளர்க்கக்கூடும். ஆனால், உண்மையான ஞானம் என்பது அடக்கத்தையும், அனைத்தையும் ஒன்றாகக் காணும் தன்மையையும் தரும்.

ஆணவம் அழிவைத் தரும்:

எவ்வளவு பெரிய சக்தியைப் பெற்றிருந்தாலும், 'நான்' என்ற அகந்தை இருந்தால், அது ஒரு நாள் நிச்சயம் உடையும். 1400 ஆண்டுகள் வாழ்ந்தாலும், சாங்கதேவிற்கு ஒரு குரு தேவைப்பட்டார். உண்மையான ஞானம் ஒரு சத்குருவின் மூலமாகவே கிடைக்கிறது ஞானேஸ்வர் தனது சக்தியை ஆர்ப்பாட்டமாக வெளிப்படுத்தவில்லை.

அடக்கமாக, எளிமையாக இருந்து கொண்டே தனது ஞானத்தின் உச்சத்தை வெளிப்படுத்தினார். அதுவே சாங்கதேவின் கர்வத்தை வென்றது.

இந்தக் கதை, பக்தி மார்க்கத்தில் அகந்தையை விடுத்து, இறைவனிடம் முழுமையாகச் சரணடைவதன் அவசியத்தை உணர்த்தும் ஒரு அழியாத காவியமாகும். அவரது சமாதிக்கு சென்று நமது IBC பக்தி குழுவினர் எடுத்த பதிவினை இந்த காணொளி வாயிலாக காணலாம்